Natuur

In een van mijn eerste blogs schreef ik dat de natuur in Jordanië niet heel mooi was. Maandag en dinsdag heb ik eens wat meer rondgekeken in het land, en ik neem mijn woorden terug. Het is ongelooflijk mooi. Je moet alleen op de goede plekken zijn.

De natuur in Jordanië lijkt een beetje extreem allemaal. Het grootste deel is droog, maar dan ook direct heel droog. Gewoon kale steen, met grint en om de meter een verdorde distel. Van dichtbij ziet het er bijzonder saai uit; je moet uitzoomen. Je moet dus naar plekken waar je ver om je heen kan kijken. Dan wordt het mooi. Vooral de bergen zijn soms echt fabelachtig mooi, maar het is bijna niet in foto's te vangen. De schoonheid zit hem vooral in de weidsheid. Je hebt een foto van 360 graden nodig om een beeld te krijgen van hoe het is om daar te zijn.

Rotsen heb je ook in allerlei kleuren. Je hebt bijna witte rotsen, de meeste zijn diep okergeel, je hebt ze ook die een soort vaag groen-grijs zijn, sommige zijn diepdonkerbruin of bijna zwart, en heel af en toe zit er een roze tussen. Meestal zijn de overgangen geleidelijk, maar her en der heb je twee of drie kleuren vlak naast elkaar. Dat zijn de plekken om even plaspauze te houden. En heb je ook nog eens rotsen in allerlei verschillende vormen. Die gele hebben allerlei mooie rondingen, het is bijna wulps. Die donkere zijn juist scherp, met allerlei randjes en kuilen. Kortom: de ene rots is de andere niet, en het gaat minder snel vervelen dan je denkt.

Dan heb je af en toe, midden in dat gortdroge berglandschap, een enorm diepe kloof, met onderin een riviertje. Als je naar beneden rijdt, denk je elke keer dat je er bijna bent, omdat je de bodem niet goed kan zien. En telkens blijkt dan dat je ongeveer halverwege de afdaling bent, tot je vrij plotseling wel beneden bent. En daar is ineens water zat, en leven en overvloed. Het lijkt werkelijk een soort paradijsje, met palmbomen en vogels enzo. Door zo'n riviertje lopen is echt een heerlijke ervaring. Af en toe kun je even tegen een grote steen aan zitten en dan krijg je een nekmassage van het water, zoals je die ook in zwembaden kan krijgen. Telkens maakt de kloof een bocht, en achter de bocht wachten weer nieuwe schoonheden. Af toe valt er water gewoon uit de rotswand, en kun je even douchen. Als de kloof nauwer wordt, zie je ook niets anders dan het kleine paradijsje waar je doorheen loopt. Verveelt niet snel.
Overigens kom je ook zo'n beschermd natuurgebied, waar je nota bene een ticket voor moet kopen, gewoon plastic zakken, kinderschoenen, meloenschillen, petflessen, sigarettenpakjes, en alle andere rommel tegen die de Jordaniërs graag over hun land verspreiden. Het vreemde is: het went. Op een gegeven moment zie je het nauwelijks meer.

Dan is er de dode zee. Dat is een vrij absurde plek. Er loopt een snelweg vlak langs, althans zo lijkt het vanaf de weg. Maar als je dan uit de auto stapt en naar de zee wilt lopen blijkt dat het veel verder is dan het lijkt. Als je bij de zee bent, kun je de auto's op de snelweg niet eens meer horen. Dat hele stuk tussen snelweg en zee is onaards. Eerst is er een soort droge zoute klei, die lichtelijk stinkt. Met kuilen erin die eruit zien als van die luchtgaten in gekookte rijst. Daarna wordt het zouter. Het zout gedraagt zich dan een beetje als ijs. Het gevoel en de geluiden zijn hetzelfde als van gesmolten sneeuw die weer bevroren is. Harde grond met kleine bobbels, her en der van die platen met lucht eronder die breken als je erop gaat staan, met ook precies hetzelfde geluid als brekend ijs. Dan heb je af en toe een vloedlijn, met grote hoeveelheden gezouten troep. Oh, en er lag een vrij groot skelet. Vanaf een paar meter voor de zee wordt de grond wit, vlak met kleine bobbeltjes en keihard. En dat gaat door tot in de zee. De zeebodem is dus ook keihard.

Het water is ook heel raar. Dat drijven is niet het gekste, hoewel het wel maf is als je probeert te zwemmen, want de helft van de tijd maai je een beetje door de lucht. Maar het gekst is het gevoel van het water: het voelt alsof je in warme olie ligt. Het is dik en glad op je huid. En als het je neus of ogen raakt, heb je een probleem. Een vrij langdurig probleem.
Direct om de Dode zee heen beginnen de bergen. Bij zonsondergang heb je dus de rode gloed van de zon over het water voor je, en op de rotsen achter je. Dat is allebei ongeveer even mooi, dus je bent de hele tijd je hoofd aan het draaien.

In het zuiden heb je de Wadi Rum woestijn. Dat is een echte zandwoestijn – het zand is ongeveer oranje – met heel veel soort van losse rotsen. Alsof ze later op het zand gestrooid zijn. En dit zijn rotsen van het donkere type, donkerrood, bruin en af en toe bijna zwart. Grillig van vorm ook, met veel randjes enzo. Als je dat combineert met een zonsondergang, heb je magie. Doe maar eens google afbeeldingen: Wadi Rum sunset.

Tussen dit alles heb je enorme stukken die vrij vlak zijn, grintachtig en met distels, zoals in de kale bergen, maar dan platter. Op de een of andere manier vind ik bijna alles wat er in zo'n landschap rechtop staat direct mooi. Een verdwaalde kameel. Een minuscuul boompje. Zelfs een hoogspanningsmast.

Na twee dagen rondrijden ben ik moe, een beetje verzadigd van de indrukken, maar ook diep dankbaar dat zo veel schoonheid gewoon in een huurautootje te doorkruisen is.
Heer, onze heer, hoe heerlijk en verheven hebt Gij uw naam op aarde uitgeschreven!