2015-08-09 Statusupdate

Dag medelevers,

Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Laat ik beginnen met het goede nieuws: ik heb eindelijk een fijne plek gevonden om te leven: de kerk in Mafraq.

Mafraq is een stad niet ver van de grens met Syrië. Een paar jaar geleden woonden hier 80.000 mensen, maar daar zijn sinds de crisis in Syrië ongeveer even veel vluchtelingen bijgekomen. In Mafraq staat een kerk, een vrij grote, die er nog niet zo lang staat. Daar slaap ik in. Het is een fijne plek om te slapen. Er is zelfs airconditioning.
Andere mensen in die kerk werken zich elke dag het zweet in de bilnaad om het leven voor al die Syriërs een beetje leefbaar te maken. Nou hoef je hier niet zo heel hard te werken om zweet in je bilnaad te krijgen –eigenlijk is op de bank liggen genoeg– maar toch, deze mensen maken lange, drukke dagen.
Over wat er hier inhoudelijk allemaal gedaan wordt, hoop ik nog een aparte blog te schrijven. Voor wat ik hier doe heb ik wat minder woorden nodig. Ik doe namelijk gewoon wat me voorhanden komt. Soms ga ik met mensen mee de thee van een Syrisch gezin op te drinken. Soms ga ik mee om wat spul uit te delen. Soms houd ik wat kinderen bezig. Soms maak ik wat schoon. Soms speel ik wat tafeltennis. En omdat ik vond dat er hier te weinig tijd werd besteed aan bidden en stille tijd, ben ik begonnen mensen uit te nodigen voor een dagelijks ochtendgebed. Tot nu toe zijn de reacties erg positief.

Dit gaat zo langzaam over in het slechte nieuws. Mijn onderzoek draait namelijk uit op een vrij complete mislukking. Twee dagen geleden kreeg ik een telefoontje van de mevrouw met de goede connecties. Ze had wat navraag gedaan naar de permit die ik nodig heb om het vluchtelingenkamp in te komen, en het blijkt dat de Jordaanse inlichtingendienst mij niet vertrouwt. Waarschijnlijk denken ze dat ik een spion ben, of een Jihadist. Ik kreeg het advies me voorlopig gedeisd te houden.. Ik kan natuurlijk interviews doen in de stad, maar de twee weken die ik nog heb kan ik nooit genoeg mensen bereiken om een fatsoenlijk onderzoek af te leveren.
Iemand interviewen is namelijk zo makkelijk nog niet. Allereerst moet ik gehandicapten hebben, liefst gezinshoofden bovendien, maar iig volwassenen. En ze moeten niet zo gehandicapt zijn dat je ze niet kan interviewen. En ze moeten uit Syrië komen. En ze moeten het ook nog willen. En ik moet weten waar ze wonen. En ik moet ook weten hoe ik daar kom. En er moet ook iemand mee die ze kennen, anders vertrouwen ze het sowieso niet. En er moet ook een tolk mee. Dat kan dezelfde persoon zijn, maar soms gaat dat niet, omdat degene die ze kennen geen Engels spreekt. In de praktijk is het handig om met een dokter op pad te gaan, die ziet veel gehandicapte mensen. Goed, naast de gehandicapte informant moeten er dus nog twee andere mensen tijd hebben. Veel tijd, want ook een interview is gewoon een huisbezoek, en vereist dus de nodige theeconsumptie. En een verhaal. En als je met de dokter mee bent, zit er bij het bezoek ook nog een behandeling in, of in ieder geval een inspectie. Meer dan twee interviews per dag is volstrekt irrealistisch. Ik heb nog 7 werkdagen. 14 interviews is te weinig. En daarmee is mijn onderzoek voorlopig mislukt.

Ik denk erover om over een maand ofzo nog eens drie maanden hierheen te gaan. Het is hier namelijk wel een mooie plek om te zijn, en alle ingrediënten voor mijn onderzoek zijn aanwezig: vluchtelingen, mensen die vluchtelingen kennen en kunnen vertalen en een plek om te wonen. En bovendien een kerk die goed werk doet, en waar mijn inbreng misschien nog wel bruikbaar kan zijn, al is het maar om wat meer stilte en bezinning te brengen in een nogal druk bestaan.

Oh, overigens leeft mijn laptop weer, het lag aan de windows, maar aan illegale windows cd's is in dit land nooit gebrek. Mijn email vertrouwt de zaak alleen niet zo. Hoe dat komt is een saai verhaal, maar het komt erop neer dat ik nog steeds moet mailen met het 5 inch aanraakscherm van mijn mobiel. Dat is niet iets wat ik graag uren doe.