2015-08-22 Mooie dingen

In mijn vorige blog heb ik geprobeerd een beeld te schetsen van wat politici zo mooi 'opvang in de regio' noemen. Kort samengevat: het klinkt gezellig maar in de praktijk is het geen kinderopvang voor volwassenen. Vandaag een andere insteek.

Ik geloof namelijk van harte dat God niemand op deze aardkloot vergeet. Zelfs, en misschien wel juist op de plekken waar mensen elkaar de grootste ellende aandoen, is God ook aan het werk. Voor mij was dat ook een reden om überhaupt naar Jordanië te willen. Ik wilde dat wel eens zien.

Ik heb mijn portie gezien, ik zal de voorbeelden net zo over jullie uitstorten als de ellende van de vorige keer:
– Ten eerste doet de kerk hier een ontzaglijke hoop goed werk, waardoor duizenden Syriërs toch een bed en wat te vreten hebben. Maar de 'basis' voor al dit werk bestaat uit huisbezoeken. Dat is een belangrijk ding, want door bij mensen op bezoek te gaan en hun thee op te drinken bewijs je ze een grote eer. Een enorm contrast met de meest voorkomende vorm van hulp: mensen in de rij laten staan voor hun voedsel. Het is bovendien best wonderlijk om te zien hoe vrij er gepraat kan worden over het evangelie. Elk bezoek bevat wel een verhaal, en meestal zijn dat verhalen uit de evangeliën. Misschien is het omdat naar verhalen luisteren meer in deze cultuur zit, maar het heeft mij echt verbaasd hoe nieuwsgierig mensen naar die verhalen luisteren. Laatst kwam een mevrouw aan het eind van een huisbezoek aanzetten dat ze elke dag op zak het. De titel: More than a carpenter. Drie keer raden over wie dat ging.
– Er is hier een medisch team dat gratis medische zorg biedt. Die helpen zo'n 8 patiënten per dag, regelmatig met aandoeningen die ze nog nooit eerder hebben gezien. Laatst was er een jongen met twee anussen. Om maar eens wat te noemen. Maar ze brengen ook een enorme hoop genezing, fysiek maar ook mentaal. Dat zombie kind uit mijn vorige blog, dat uit zichzelf geen vin verroerde, dat rent weer rond, als een echt kind. Er was hier een man die 6 weken lang gemarteld is door het Syrische regime. Die heeft zijn beulen vergeven en danst weer.
– En ook door ziekte heen is er nog een hoop vreugde te beleven. Laatst was ik op bezoek bij een gezin met tien kinderen. Twee jongens hadden een hersenverlamming. Voor wie niet weet wat het is: het ziet er een beetje uit als een lichte vorm van Downsyndroom: maffe motoriek, niet te verstaan en een tong die zich vaak met andere dingen bezighoudt dan praten. Deze twee jongens, zo werd ons verteld, gaan vrijwel dagelijks de buurt rond en kloppen aan bij willekeurige huizen op zoek naar mooie meisjes. Gewoon om even naar te kijken. En als de deur weer voor hen dicht gaat, lopen ze naar het volgende huis. Ondertussen verdwalen ze wel behoorlijk, maar dat geeft niet zo: ze worden iedere avond in een andere auto thuisgebracht, door mensen die hebben gehoord dat ze hier ergens zouden moeten wonen.
– De oudste van die twee, Abdallah schijnt met grote regelmaat geld in handen gedrukt te krijgen van medelijdende mensen, maar hij geeft het altijd direct weer weg aan de eerste de beste persoon die hij tegenkomt. Een tijdje terug ging hij naast een bedelende mevrouw zitten, bedelde een tijdje met haar mee, gaf haar daarna het geld dat hij had opgehaald, en ging er weer vandoor. De rest van de familie ziet het en gebeuren vermaakt zich kostelijk.
– Tientallen, zo niet honderden christenen van over de hele wereld komen hierheen, nemen de moeite om jarenlang Arabisch te leren op een school die speciaal is opgericht voor mensen zoals zij, omdat ze hebben bedacht dat God van hen vraagt om hier hun leven en hun geloof te delen met de moslims. Dat is best bijzonder, vooral als je bedenkt dat zestig jaar geleden verreweg het grootste deel van de christenen dit deel van de wereld juist verliet. In Mafraq bijvoorbeeld was vroeger een kleine meerderheid van de mensen christen, nu hooguit drie procent. Maar daar wordt aan gewerkt. De almachtige vader laat niet los wat zijn hand begon.