Het sociale leven
28 Juni 2015 | Jordanië, Amman
Het sociale leven hier in het hostel is best vreemd. Het is natuurlijk een komen en gaan van mensen, iedereen is op reis. Laat ik wat typen mensen beschrijven.
– Aziaten vormen de hoofdmoot. Dat komt door een vermelding van dit hostel in een of ander boekje. Aziaten gaan namelijk nooit op vakantie zonder boekje. En niet zonder camera uiteraard. Voor Aziaten lijkt reizen een soort baan. Ze werken op zo efficiënt mogelijke wijze alle bezienswaardigheden in het land af, en vertrekken dan naar het volgende land. Meestal Egypte of Libanon. Ze zijn dus meestal weg, of ze zijn hun planning voor de komende dagen aan het dichttimmeren, of ze zijn gewoon verdiept in laptop en/of telefoon. Met de meeste Aziaten heb ik zo weinig klik dat ik maar zelden in de verleiding kom om ze uit hun concentratie te halen.
– Dan heb je de Arabieren. Die komen hier om zeer diverse redenen. Laatst was er bijvoorbeeld een man van een jaar of 35 met twee kinderen. Hij had problemen met z'n vrouw, en dat lost hij over het algemeen op met een nachtje in een hostel. Bij thuiskomst zou het wel overgewaaid zijn. Lange tijd huisde hier ook een wat oudere Palestijnse man, die op de grond spuugde en z'n peuken onder de bank moffelde. Daar zijn we inmiddels vanaf. Dan zijn er nog wat onopvallende figuren die je maar af en toe ziet. Veel goede gesprekspartners zijn er dus ook bij de Arabische gasten niet te vinden.
– Verder is er natuurlijk een receptionist hier, hij laat zich Louis noemen. Louis is Palestijn van een jaar of 35 met een imposante buik en bijpassende speknek. Hij houdt van praten, en doet dat veelvuldig, het maakt niet heel veel uit waarover of tegen wie. Normaal gesproken leeft hij op koffie sigaretten, die hij liefkozend zijn vitamine C of soms ook wel zijn vriendinnen noemt. En dat hij daarop leeft is vrij letterlijk bedoeld, hij eet nauwelijks. Ik vroeg me dus lang af hoe hij aan die buik kwam, maar nu heb ik een idee. Het is namelijk Ramadan, en dan mag koffie drinken en roken ook niet. Daarom eet Louis plotseling wel. Hij kookt enorme hoeveelheden voer, deelt daarvan lustig uit en schranst zelf als een bezetene. Iedereen die dat niet doet, spoort hij aan om meer en sneller te eten, anders denkt hij dat het misschien niet lekker genoeg is. Louis heeft namelijk een behoorlijk kwetsbare eigenwaarde. De beste man doet erg zijn best om het je naar de zin te maken, maar in ruil daarvoor wil hij dan ook dat je hem bijzonder aardig vindt. Gewoon aardig is niet goed genoeg. Alles wat hij doet, kan, zegt en weet moet heel bijzonder gevonden worden. Af en toe word ik zat van de loftuitingen die Louis over zichzelf uitstort, je zit namelijk zo een half uur vast. Op zulke momenten ben ik toe aan een uitje.
Inmiddels heb ik twee keer een tripje naar wat bezienswaardigheden gedaan, waarover ik in eerdere blogs iets geschreven heb. Beide keren was mijn methode gewoon afwachten tot er hier iemand was die hetzelfde wilde zien als ik. De eerste keer was dat een Koreaans dametje, waarvan ik achteraf erg spijt had dat ik haar ooit mee in de auto had genomen. Achteraf blijkt dat een wijsheid die iedereen die met toeristen werkt me had kunnen vertellen: neem geen Koreanen mee op langere tours, ze zijn verschrikkelijk. Ze proberen alles gratis te krijgen, naar het schijnt niet zelden door hun lichaam ter beschikking te stellen aan willekeurig welk mannelijk geslachtsdeel. Gelukkig is mij zo'n aanbieding bespaard gebleven.
De tweede keer had ik het beter getroffen, een Argentijnse die behoorlijk gehaaid was tegen iedereen die te veel geld van ons wilde, maar tegen mij altijd vriendelijk was.
Dan is daar nog Ahmed. Ik kwam Ahmed voor het eerst tegen in de bus naar het vluchtelingenkamp, inmiddels al 4 weken geleden. Zijn moeder woont daar, en hij heeft er zelf ook gewoond. Ahmed is dus een Syriër, Soennitisch moslim en al een paar jaar geleden gevlucht. Ik geloof dat Ahmed en ik wederzijds hebben besloten ons een beetje over elkaar te ontfermen. Hij maakt mij een beetje wegwijs in dit wildvreemde land, ik hoop hem wat afleiding te bieden.
Ahmed is een vrij zwijgzame man. Hij verwacht vaak van mij dat ik praat en vragen stel, maar dat is nog niet zo makkelijk. Er zijn namelijk maar weinig dingen die voor hem niet moeilijk zijn om over te praten. Als ik naar zijn verleden vraag, loop ik altijd het risico dat ik erg verdrietige dingen oprakel. Naar toekomstplannen vragen heeft nog veel minder zin, die zijn er niet. Ahmed heeft een vrouw en twee dochtertjes. Die leveren soms wat gespreksstof op, maar bijvoorbeeld de vraag of hij misschien nog meer kinderen zou willen, is alweer een moeilijk onderwerp. Hij zou wel willen, maar niet in deze situatie. Soms leert Ahmed mij wat Arabisch, dat is luchtig, en vaak wel leuk. Ondertussen oefent hij zijn Engels op mij. Meer ideeën voor luchtige gespreksonderwerpen zijn overigens van harte welkom.
Over het algemeen merk ik dat mijn vriendschappen toch wel erg sterk bepaald worden door het gemak waarmee mensen Engels spreken. Met het Engels dat de meeste mensen spreken, kom je niet zo veel verder dan wie ben je, waar kom je vandaan, en wat doe je hier. Dat is even leuk, maar wordt vrij snel saai. Elke keer als ik dus iemand tegenkom die echt goed Engels kan, vooral native speakers, ga ik daar direct mee praten. Die mensen voelen direct veel vertrouwder. Wat natuurlijk ook weer een beetje vreemd is, want hoeveel heb ik nou helemaal gemeen met de gemiddelde Amerikaan?
Ik ben eigenlijk zelf wel benieuwd of mijn sociale leven ook erg verandert als ik eindelijk het kamp in mag. Daarnaast ben ik vandaag voor het eerst naar de Anglicaanse kerk in Amman geweest. Daar ga ik misschien nog wel wat vaker heen, dus misschien leer ik daar ook een paar mensen wat beter kennen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley