Behulpzaamheid zonder taal
Door: Klaas
01 Juni 2015 | Jordanië, Amman
Het is extreem: ze willen je overal wel mee helpen. Eigenlijk willen ze je gewoon niet laten gaan totdat ze je geholpen hebben. Of ze ook begrijpen wat je wil is daarbij van volstrekt ondergeschikt belang.
Zaterdag was ik bij het vluchtelingenkamp. Ik mocht er niet in, maar nu ik toch in de buurt was, wilde ik gewoon een beetje rondkijken. Dat kon niet. Eerst moest ik zitten, en foto's maken. Daarna moest ik meekomen, en illegaal het kamp in, met een man die geen yes of no vertond. Daarna moest ik theedrinken, in het huis van een piloot van de Jordaanse luchtmacht. Hij had een boekje met zinnetjes in fonetisch Engels. Daarna moest ik mee terug naar Mafraq (waar ik eventjes woon), in de auto. Een bus pakken mocht echt niet.
Soms is het prachtig. Laatst liep ik rond 8 uur over straat, met m'n camera en verder niks. Ik wilde een paar mooie foto's maken. Word ik opeens achterna geroepen door een jongen van een jaar of 12. Z'n vader had hem achter me aan gestuurd. Die had me voorbij z'n winkeltje zien lopen en wilde me gratis eten aanbieden.
In de kamer hiernaast zit een uitzondering. Z'n naam ben ik vergeten, had hij maar Achmed moeten heten. Het is een zwijgzame man, spreekt ook geen woord Engels, maar hij lijkt me heel vredelievend en een beetje solitair. Gisteravond gingen we plotseling shoppen, en ik moest mee. Halverwege kwamen we langs een kerk. Ik was al langer benieuwd of er kerken waren in Mafraq, maar zonder deze zwijgzame theevriend was ik er straal voorbijgelopen.
Hij pakte alleen m'n arm (dat is normaal hier) en wees naar de kerk. 'Eglise' zei die. Op mijn beurt spreek ik te weinig Arabisch om hem duidelijk te maken hoe dankbaar ik was voor deze werkelijk meedenkende hulp.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley